Në çdo betejë, kur fliste flamuri,
Kur toka thërriste me zë të gjakosur,
Ai s’priste ditë, as heshti kurrë,
Për liri marshonte, trimi i xhindosur.
Në kushtrimin e bërë për atdhe e nder,
Ai ishte aty – si shpata në dorë,
Me sytë e zjarrtë e zemrën e vërtetë,
U shndërrua në legjendë në truallin arbëror.
Jo, s’u përkul trim para hasmit kurrë,
As kur nata rëndonte me britma e mall,
Ai u bë këngë, u bë amanet,
Gjer në frymën e fundit, trimi nuk u ndal.
Sot emri i tij për ne është si flakë,
Dritë që nuk shuhet, udhë për bijtë tanë,
Tahir Sinani – komandant i pavdekshëm,
Një jetë për atdhe dhe një shpirt titan.
Në malet e lavdisë, ku pushka këndonte,
Tahir Sinani, porsi zjarr flakëronte,
Çdo hap i tij rrëfente një betejë,
Çdo plagë e trupit – dëshmi për atdhe.
Në rresht të parë, gjithmonë me shokë,
Ai ishte shembull i burrit të fortë,
Jo për lavdi, as për medalje,
Po për një popull që meriton paqe.
Ai nuk u vra – u shndërrua në dritë,
Në çdo mal e fushë ku mbin një trëndafil,
Në çdo këngë që për të këndohet me mall,
Jeton komandanti me shpirt atdhetar.
Dhe sot, kur të rinjtë marshojnë krenarë,
Me emrin e tij në zemër të gdhendur,
E dinë se liria nuk ishte dhuratë,
Por gjak i pastër, në tokë të shenjtë derdhur.
Tahir Sinani – nuk është vetëm emër,
Por histori që frymëzon brez pas brezi,
Një jetë për kombin, një flamur i gjallë,
Në përjetësi qëndron, ky burrë, trim i rrallë.
