Gjuhën ma mësoi Nëna,
që kur nisa të belbëzoj.
Më mësoi kush është Hëna,
që kur ninullat m’i këndoj!
Zëri Nënës ishte i ëmbël,
më i ëmbël se çdo gjë.
Fjalët e saj mbetën n’zemër,
edhe sot i dëgjoj me zë!
Nuri i saj ia kalonte Hënës,
s’krahasohej me asgjë.
Kur më thoshte biri Nënës,
drita e saj,pikturë në lëmë!
Ah,moj Nënë,moj Nëna ime,
sa rrallë më vjen në ëndërr.
Sot t’kujtoj me ngashërime,
por,amanetin e ruaj n’zemër!
Gjuhë e ëmbël,gjuhë e d’lirë,
është vetëm gjuha e Nënës.
Të tjerat gjuhë shiten lirë,
në zemër ruhet gjuha Nënës!
