Në stinën më të bukur lodhur e mërzitur
Në rritjen e derës së çiltër nderimi
Dielli si përlotet dot s’e kisha ditur
Jetim i pastrehë reliev i heshtur zgjimi
Duarthatë lagur në tavolinë gabimesh
Urdhërojmë motin që shiun s’e ngroh dot
Fshihet pas reve bëhet det pendimesh
Dhe me detin i lan furishëm dy lot
Besa e thyer pa busull pa orientim
Pret e përcjellë të qarat e trishtimit
Sa shpejt po mbetet gjithçka harrim
Përpara kujtimeve bëhet rob i përmallimit
Melodi pa zë krejt përmendësh mësim
Kthehet për në Itakë të plagëjetës shqim
Asgjë nuk ha as nuk pi krejt sytë vajtim
Dhe heshtet përmallohet pa asnjë urim
