Pas kaq shumë mjegullat e retë ikën,një e nga një,
Zbuluan veten e tyre yjet ,dhe fatet u zbuluan nën të,
Zemra fluturoj ku mëndja as di të ece, as nuk nxjerë zë,
Marr frymë në freskinë që ngjyra e qiellit më lë..
Me imazhin e vetes pasagjer I kapur në një rrotullin të pafundësis,
Kolona vertebrare që ngrihet për tu mbajtur verikalishtë,
Zemra që rrehë gjithmon njësoj ,muskuj të mbyllur ligësisë,
Zemra pa një zemër e papritur ,e dobët e harruar ..atje horizontalishtë..
