N”uk ka dridhje me te butë, se dashuria
Kur zemra pëshpërit dhe mendja hesht,
S”kam faj un që te kerkoj ty KOH PA KOH
Se shpirti im vrapon aty ku qëndron ti.
Mes heshtjeve që bota nuk i dëgjon,
Mes dyshimeve të veshura me egoizm.
Ka një dashur prushe që digjet nen hi.
Per zjarrin tend qe nuk mund ta shohe.
“
Nëse ditët janë të veshura me akull.
Nëse gjykimet e tua bëhen të rrepta,
Zemra, si përgjigje, te le nje shkrim
Shkrimin e vargjeve tuaja të fshehta.
Se”pse nuk ka asgjë të keqe nese
Cdo rrahje zemre ka emrin tënd. ,
Nëse fytyra juaj shfaqet papritmas
Nenë dritën e një ëndrre të tashme.
Ç”farë të keqe ka kjo, dashuria ime,
Nëse çdo hap i imi të kërkon ty,
Në mungesë tende më flet mua
Që koha nuk mund ta mbushë nga ti?
Me -quajnë të pa pakujdeseshme , naive.
Cila është arsyeja përballë magjepsjes?
Nëse zemra ime më thotë se ti je fati im,
Nuk ka asnjë të vërtetë që vlen kaq shumë.
Të duash ty është si të marrësh frymë.
Me zë të ulët, mes zhurmës egoizmit
Z”gjedh detin pavarësisht nga dhimbja.
Unë të zgjedh ty, çdo herë, ne mijra yje.
