Ju që iu falët dritës pa kërkuar kthim,
që gjokset e gurta i kthyet në flamur,
dhe lotin e nënës e shndërruat në kushtrim,
për tokën që s’e shitët, s’e braktisët kurrë.
Kulla s’ishte vetëm strehë, por ishte dhe betim,
pragu – një kufi që s’kalohej nga asnjë armik,
emri juaj prore – burrëri e pathyeshme,
zëri – urdhër për jetën, si psalm i lashtë ilirik.
Ju e ngjitët kombin nga plaga te lavdia,
si Prometheu zjarrin, por fare pa pranga,
për çdo fjalë shqipe që zëshëm u shqiptua
për çdo varr që sot n’faltore është shndërrua’.
O etër! Ju jeni themelet që s’shemb koha,
kujtesa që rri zgjuar në damarët e zemrave tona,
ju jeni zjarri që s’ka të fikur në vatrën shqiptare,
historia që ecën në krah të erës, pa u lodhur fare.
Ju u ngritët lart, mbi heshtje e mbi harresë,
krenarë si maja malesh që s’ulen para askujt,
e ne – bijtë tuaj – ju ruaj në gjakun tonë shqim,
si këngën më të shenjtë që s’këndohet për argëtim,
por për nder, për jetë, për atdhe, për shqiptarësim.
