Përpara i vetëm, gotën e verës,
Në ëndrrën e fundit malli s’u shua,
Në të akoma trokitje e derës,
Dhe gjurmë të kuqi nga buzët e tua.
E ngrita gotën prapë unë të pija,
Te harku i shenjës që kishe lënë,
Nga shpirt i vrarë më iku grija,
Të deheshim bashkë në muzg me hënë.
E kuqja e verës në zemër tretur,
Me ëmbëlsi djeg buzët zjarr,
Unë do të pres edhe i vdekur,
Me zemër grisur, si tokë e çarë
