Kur toka na kthehet si bukë e fortë,
E vështirë është me përtypë,
Atëherë ne kemi ecur në rrugët
Që na i thyejnë këmbët në gjunjë.
Pas Kësaj përplasjeje që na rrëmbeu,
Ne mundohemi të ecim sërish,
Por do të jetë shumë më e vështirë
T’u themi këmbëve tona:
“Çohu, se ke për t’u nisur.”
Nëpër mbulesën e tokës, çarë nga shiu,
Gjejmë djersët e lodhjes sonë,
Ëndrrat që u mbyllën me dry
E shpresat që u bënë pluhur e hi.
Fryma e stuhive na mbush mushkëritë,
Dhe toka, e heshtur, na vështron,
Na flet me gjuhën e dhembjes së vjetër:
“Ecni, edhe pse plagët ju rëndojnë.”
Ne mbledhim eshtrat e thyer të hapave,
I mbështjellim me fjalë shprese
Dhe me duart e gjakosura nga udhëtimi
Formojmë një urë të re mbi dhimbjen.
Toka na pret, sërish e ashpër si më parë,
Por nën koren e saj të ftohtë, duke na përqafuar,
Rrinë fshehur një rreze drite që prej vitesh munguar,
Për ata që guxojnë të ecin do të ketë rilindje dielli.
