Ti je hëna që zbret mbi male,
me fustan bore e gjoksin zjarr,
shpatat e lashta në duar t’i mbajmë,
se gjaku yt kurrë s’u bë varr.
Je stuhia që shkul zinxhirë,
shkëmb i lartë mbi dallgë të egra,
mëm’ e shqiponjave, zemër e lirë,
në prehrin tënd lind veç legjenda!
Era e historisë rrëfen me ankth,
kur prush u bë shpirti i Arbërit,
kur malet flisnin me gjuhën e zjarrtë,
dhe deti mbante betimin e burrit.
O atdhe, o flakë në flatra,
e zezë e kuqe në qiell valon,
tingëllon si këngë nga lahuta,
shpërthen si rrufe në çdo brez që vjen.
E kur një ditë hëna të shterret,
dhe dielli të shuhet si zjarr mbi re,
prapë gjaku yt, i shenjtë e i ndezur,
do t’i japë jetë një tjetër dhe!
