Në historinë tonë të përgjakshme e të lavdishme, disa emra nuk zbehen kurrë. Ata mbesin të gdhendur në gurin e kujtesës së kombit, si yje që ndriçojnë mbi flamurin kuq e zi. Midis këtyre emrave është edhe emri i saj – Gona, bija e lirisë.
Ajo nuk e zgjodhi rrugën më të lehtë. Nuk e veshi fustanin e nusërisë, por uniformën e luftës. Nuk qëndroi nën hijen e pritjes, por u bë dritë për të tjerët. Në vend të ëndrrave personale, zgjodhi ëndrrën e përbashkët – lirinë e atdheut.
Gona ishte vajza që nga një nxënëse mjekësie u shndërrua në një heroinë, në një figurë që s’është vetëm e denjë për vargje, por për histori. Shikimi i saj – i kthjellët dhe i fortë – fliste për një shpirt të madh që nuk i përkiste vetëm familjes së saj, por gjithë kombit.
Familja e saj mbart një dhimbje që vetëm zemrat e nënave, baballarëve dhe motrave të dëshmorëve e njohin. Por ajo dhimbje sot është krenari. Është një pasuri morale që rrezaton përtej një brezi – sepse Gona është jo vetëm bijë e tyre, por simbol i gjallë i sakrificës.
Ne sot gëzojmë lirinë, por ajo liri nuk është e plotë pa kujtimin dhe respektin për ata që dhanë gjithçka për të. Emri i Gonës do të jetojë në ndërgjegjen tonë, në gjakun tonë, në flamurin tonë.
Lavdi përjetësisht Gonës!
Lavdi të gjithë heroinave dhe heronjve tanë!
Qoftë sakrifica e saj një kujtesë e përditshme që liria nuk është dhuratë – por amanet!
