Në dritën e zbehtë të një mëngjesi,
Zgjohem mes heshtjes që s’ka zë,
Shtrihem në mendime pa kufij
E dita fillon… si dje dhe sot.
Fytyra në pasqyrë, e njëjta pamje,
Por sytë më thellë sot shikojnë,
Mes rrobash, kafesë, dhe hapave të shpejtë,
Ëndrrat e mbrëmshme pak nga pak harrojmë.
Kaloj mes njerëzish që ngjajnë me mua,
Të gjithë në rrugën e njëjtë, pa fjalë,
Të lidhur me zinxhirë kohe e detyre,
Në një valle që s’ka as fill as të ndalë.
Por diku në zhurmën e një autobusi,
Një fëmijë më buzëqeshi me shpirt,
Atëherë kuptova: ka dritë në errësirë,
Ka jetë në çdo hap që bëjmë ne përditë.
Në mbrëmje, lodhja më flet në heshtje,
E blloku pret rreshtin e radhës nga unë,
Por shpesh nuk shkruaj asgjë me laps,
Sepse shpresën e shkruaj me zemër gjithmonë.
Dhe e di… nuk jam thjesht në rutinë,
Jam një shpirt që kërkon kuptim çdo ditë.
Në mesin e zakonshmes, gjej magjinë—
Përtej përditshmërisë, jetoj poetikisht.
