Vera Abdyli-Karanfil i thatë

Në hapa të shpejtë
Si erë e lehtë… lojë e saj
Pse e dua kaq fort…
Fjalë pak, fjalë thella e pa njohur më ndjek me ngulm
duartë e egra engufaten…
Sipër shkëmbinjve të thepisura nxori frymën e fundit…si karanfi i shpirtit
shtypur m’i thepa e xhepa
Vdekje misterioze e saj
Dashuria e zhberi n’ishullin e largët lënduar nga bizoni…la dy tri pika gjaku
Iku padrejtësisht,
Ra si meteor n’malet e qeta…korbat?!
Hyrje modeste n’qytetin…
Deti ngjyrë blu, luadhet e
Zverdhura, thëllëzat…
e la ëndrren e mbytur thellë
Në mendime t’zhytura
pa drejtësisht u ngulfat!