Zogjtë dirigjentë të qiellit
Më këndojnë himnin e ditës pa nota
E drita shtrihet butë mbi tokë
Që më fton të pushoj si prehër i ngrohtë
Dielli zbret jo për botën
Por për mua
Ndriçon thellë frymën time
Mes fijeve të barit
Që më njohin
Më thërrasin me emër
Gjethet fëshfërojnë si pëshpërima
Era sjell aromën e bjeshkëve të largëta
E retë kalojnë në heshtje
Mbi një qiell që shtrihet qetësisht
Mbi shpirtin tim të lodhur
Asgjë nuk më kërkon
Askush nuk më thërret
Vetëm këtu
Shpirti im merr frymë thellë
Në një qetësi që nuk ka nevojë për fjalë
Në një lumturi që rrjedh
Pa zhurmë, pa zë, pa mall
Dhe askund tjetër
Veç në kopshtin e shtëpisë time
E gjej veten
