Në sytë e tyre pashë lot e britma
Zërat u dridheshin si dheu nën plagë
Puthnin tokën plagët e tyre të gjalla
Puthnin veturat duart që kishin pritur gjatë
Ata qanin jo veç nga gëzimi
Ishte dhimbja që s’të fshihej më
Ishte kujtimi i atyre që u kthyen në dhë
Zemra u rrihte për të gjallët dhe të rënët njësoj
Lotët u derdhën si ujë i shenjtë mbi gurë
Ishte dhimbje qe su harrua kurrë!
