Lindja jote ish’ e shtrenjtë
Në kohën e shiut të plumtë
E para trollit rriteshe për këtë tokë
Me kujtimin e këputur për kalorësit e erërave
Rrite qengjat që të mos tremben
Nga kumbonarët e kohës
Nganjeherë vetëm me një fjalë bërtet
Se nuk e kemi thirrur breshërin
Kënga jote e vetmja ninullë në çdo kohë
Për tokën, plisin, gurin e murin
Te dera e minierës së atdheut
Të veshur me ngjyra të shqetësuara
Nuk mund të na mashtroj kënga
Për lashtësinë e gurit që lëviz
Në Lojën e Etur
Në Kasollën e Vjetër
Orë e madhe si në lëgjendë
Bima jote nuk plaket
Në asnjë kohë tjetër
E as do të humbas
Do të mbetesh yll
Për kohën e trembur
Nga fjalët vërtikale
Ty s’t’i lag as shiu
Se koha jote nuk fle
Duhet besuar pjesët e gjakut tënd
E stinet le të jenë kokforta
Mbeten me lakminë e vet
E Ti zbret nga lashtësia
T’i rradhisim fjalët
Të mësohemi nga fillimi
Të takohemi me veten
Me Ty ja heqim fatkeqsinë urtisë
Me gjurmët e pashlyera
Rrënjës prore i rritet trungu
Se Ti nuk vë pikë ku duhet të vazhdojmë
