Entuziaste,
gazmore,
pranvera pozon krejt hijeshi,
rini e përjetshme,
finesë robëruese,
ku çdo shpirt,mbi petale flen i qetë,
aty ku në mijëra shekuj,
në mijëra libra,
u rrëfye çdo poet.
e rrezet bien mbi degëpjeshkën e përthyer,
fletë,fletë bëhen hijet,
I kuqerremtë dielli pikon mbi frutin e saj,
tutje-tëhu një erë e butë pak oratore,
e shpenguar panorama mikluese,
zbavitëse,
pabarazi stinore.
është vera që ndalon mondane,
mbytur në pastelet e ujta e të lehta,
e si thotë askujt se vjeshta është gjuetarja,
që u vardiset ngjyrave,
e ëmbël ato i skicon,
ndërsa dimri ua ngrin shkëlqimin,
nga bluja në grinë modeste,
kryevepër e natyrës që nuk aludon.
e vazhdojnë në pafund,
e ngujohen në fantazi,
fjalët rrëfyese të poetëve,
riprodhuar,
idealizuar,
fshehur përherë nën rrënjët e çastit më të nxehtë,
ndërsa në erëmirat lule,
do t’i kthej herën tjetër të gjitha fjalët e mia,
ku çdo stinë të ndihet konteshë,
çdo stinë të ulërojë nga bukuria.
