Me pasion, e këndonte këngën im atë,
Mbi sofër e kërcente dyshen myzeqare,
S’ishte çudi, që e pëlqenin shumë gratë,
Sa i dridhej gjoksi, kur shihnin në dritare.
Por, nuk i ngjava unë, në këngë aspak,
Tim ati, që i ndizej shpirti nga rakija,
Si një qefli i krisur, hidhej e merrte flakë,
Gjunjas kercente, në dorë i dridhej takija.
Por shpesh herë, dikur më thoshte ai,
Se ndoshta, pak në shpirt, i paskam ngjarë,
Se edhe vargjet, kur i thurkam në poezi,
Nga shpirti i tij, diçka unë paskam marrë.
Në se diçka, paskam marrë me të vërtetë,
Sa shumë do të gëzohej, i gjallë po të ish,
Por, të thurësh vargje, s’do të thotë, se je poet,
Do të më thoshte ai mua, patjetër sigurisht.
Se poetët e vërtetë, mbase brirë nuk kanë,
Ata janë njerës të thjeshtë, si të gjithë ne,
Por shpirti i tyre, për një zog të vogël qanë,
Kur bije nga foleja, krahëthyer perdhe.
Dhe nga shpirti i tyre, si këngë del poezia,
Si ujëvarë, rrjedhin vargjet me gjithë pasion,
Ndërsa mua dalëngadalë, më iku vetë rinia,
Larg rrugëve të botës, pleqëria po më kërkon.
