Shkruan Profesor Zymer Mehani
Në heshtjen e letrës, ku çdo germë merr frymë, ka mbetur gjurma e një shpirti të madh, dorëshkrimi i profesor Ahmet Qeriqit, si një lutje që s’plaket, si një burim që s’shterret.
Me dorën e tij të artë, ngjizi dije, ngjalli dashuri për gjuhën, bashkoi popuj e ndau kohë, siç ndan fjala kuptimin nga mjegulla.
Ai s’e mbajti vetëm lapsin — mbajti barrën e brezave që donin të mësonin, që kërkonin të dinin kush janë, nga vijnë dhe në ç’gjuhë u flet zëri i gjakut.
Fletorja e tij sot është amanet. Në rreshtat e kthjellta, të shkruar me përpikmëri, rrah zemra e një njeriu që fjalën e bëri dritë, gramatikën – poezi, e gjuhën – atdhe të brendshëm.
Ai ishte profesor që s’mësonte vetëm me ligjërata, por me shembuj, me dashuri e përkushtim.
Dorën e kishte të butë për t’i drejtuar nxënësit, të fortë për të mbrojtur të vërtetën, dhe të shenjtë për ta përqafuar dijen.
Prof. Ahmet Qeriqi nuk është më mes nesh, por zëri i tij kumbon në çdo fjalë të ndershme, në çdo dorëshkrim të pastër, në çdo shpirt fëmije që mëson me zell.
Ai mbetet kujtesë, mbetet dritë, një përjetësi që mban emrin: Mësues i Popullit.
Lavdi përjetësisht dorës që shkroi me dashuri dhe shpirt.
Përkujtim nderimi për Profesor Ahmet Qeriqin.
