Sot ka ardh koha me u afru,
Mendje e penë me u ba bashkë,
Të gjithë tok me kuvendu,
Asnjë pëllëmbë truall mos me lanë jashtë.
Është kjo tokë e larë me gjak,
Çdo vatër, shkëmb e mriz,
Është kjo tokë e bekueme,
Që çel shqip blin e lis.
T’i lëmë ngrindjet e ndasitë,
T’kuvendojmë vlla me vlla,
Kartë e penë, një mendje me shkru,
Tanë kët komb në një me e bashku.
Nga Presheva e Gostivari,
nga Mitrovica e Medvegja,
Thërresin malet e Kumanovës,
Malësia e Dukagjinit, Rrafshi i Kosovës.
Po thërret Shkupi e Prishtina,
Nanë Shqipëria ,motër Çamëria,
Djem e vasha si sorkadhe,
Hajde ta bajmë një sofër t’madhe.
Të gjithë të vishemi kuq e zi,
Nga një plis ta mbajmë në kry,
Gur e lis me këndu,
Trojet tona duhet bashku.
E kur t’vijë ajo ditë,
Amaneti t’parëve thonë u kry,
Trojet tona i kemi nji
Si një zemër që rreh me fuqi.
Atë ditë do qajmë me gëzim,
Do fetojme t’madhin bashkim ,
Me zemrën plot e sytë me dritë,
Ta gezojme ma t’madhen dite!.
Mos na ndajë më kush kurrë,
Me flamuj e plis ne kry
Se ky dhe e kjo gjuhë shqipe
Janë amanet për përjetësi!
