A e dini ç’është poeti
Me atë penën në dorë
Që shëtit nëpër livadhet
Që ngjitet në malë me borë.
Që futet në mes të hënës
Ta bëj dritë për dashurinë
Që futet në dritë të diellit
Ti zbres poshtë për nusërinë.
Nëpër netët plot me muzgje
Poeti me penën dorë
Në ëndërra vjeshtë pranvere
Nëpër dete shtegëton .
Poeti me botën lidhur
ku ka luftë i gjendet pranë
Lotët i derdhen si lumi
Dashuri në zemër kanë.
Poeti me dritë në shpirtë
Me dritë shpirti të lazdruar
Fjalët i derdhen si lumë
Prej dashuris së robëruar .
Udhëton udhëve të botës
kjo është zemër e poetit
të sjellë mes vargjes
dhe dertesh
Mallin që djeg në kurbete.
Të shikoj nënat në portë
që kurbeti i largoi
Që presin vajzë edhe djalë
Loti në sy su pushoi .
Edhe natën kur s’ka hënë
Rinisë i nis edhe shkruan
Ashtu me penë në dorë
Pleqërinë e ka sfiduar .
Shkruan për këngë të birbilit
Për bukuritë e natyrës
Për thëllëzën që këndon
Ulur mbi degën e birit .
Udhëton edhe në dete
Ku dallga është e trazuar
Pena ngjyhet si pikë loti
Zemra flakë yll i pashuar
Poeti nuk e njeh frikën
As djallëzinë në botë
Shpirti zemra e poetit
Është fllad me lule plotë .
Në këtë jetë të mbrapshtë
Ashtu e mbytur në halle
Brënda tyre gjejnë shpresë
Për këtë botën e madhe .
Prandaj lexoni poetin
Hapja derën të hyjë brenda
S’ka rëndësi se ku do fshihet
Të shkruaj si ja ka ënda .
Edhe kënga e poetit
Me vargje në cep të buzës
Sa herë fluturojnë si flutur
Që ti shtojë romuzin muzës .
