Kumbimi i zërit
Ëëëë… gggëë… belbëzim,
Belbëzim shprese për Shqipërinë,
Një foshnjë, bashkë me diellin,
Agim.
Belbëzim, mërmërit, muaj të gjatë, ditë dhe net,
Derisa një mëngjes ndryshon gjithçka,
Tingull jete:
Ma… ma…
Ma… ma… një ditë bëhet mama,
Kumbimi i zërit kthehet në fjalë,
Në Shqip,
Kryefjalë.
Kryefjalë në gëzim,
Kryefjalë në lindje,
Kryefjalë në gji,
Kryefjalë në emigrim.
Kryefjalë në mall,
Kryefjalë në vdekje,
Kryefjalë në ngjizje,
Në ngjizje të kësaj jete.
Kryefjalë.
U tha edhe plazhi i fëmijërisë
U tha pusi, u tha,
thoshte gjyshi në ditët e nxehta të korrikut,
u thanë edhe përrenjtë, u thanë,
vazhdonte gjyshi ankesat.
Me vete thoja: “Ç’qaraman,
ankohet për çdo gjë,
madje ankohej për lumenjtë, për liqenet,
a thua kishte nevojë për ujin e gjithë botës.”
Mbaj mend një herë kur më tha:
“Përdore ujin me kursim.”
Atëherë, jo vetëm që s’e dëgjova,
por nisa ta shpërdoroja kot.
Eh, si më vjen sot!
Më vjen plasja, më vjen të qaj,
ai mundohej të më kulturonte,
të mbillte brenda meje dhimbjen për natyrën.
A e dini për çfarë dhimbjeje e kam fjalën?
E kam fjalën për dhimbjen e babëzisë,
atë lloj dhimbjeje që bëri port,
dhe më thau plazhin e fëmijërisë.
Sa më dhemb që s’e mbrojta dot atë gji,
por kështu është kur neglizhoja gjërat e vogla,
dhe padashur përfundova
në armik të oqeanit.
Ishte dashuri në një kohë tjetër
Më flisni pak për dashurinë,
Ju lutem, më flisni pak,
Dua shumë të qesh me ndonjë ngjarje,
Kur dashuronin dy të marrë.
E nisi të më flasë për dimrin,
Për netët e ftohta,
Nuk duhej oxhak,
Të dy i mbulonte xhaketa.
E nisi të më flasë,
Për ditët e verës,
Kur i nxehti shpeshherë i strukte,
Nën hijen e pemës.
E nisi të më flasë,
Për vjeshtën e ashpër,
Era jashtë kur frynte,
Të dy i përplaste.
Në fund më foli,
Për pranverën plot nure,
Kopshtari i vjetër,
Kopshtar për një lule.
Me detaje të vogla e ujiste, e ushqente,
Mendonte të ishte gjithmonë e freskët,
Eh, një pikë loti më rrodhi nga sytë!
Ishte dashuri në një kohë tjetër.
Qyq djalë e qyq plakë
Diku në Shqipëri, në një anë,
Ku bëhen bashkë mali me qiellin,
Afërsisht 8 dekada më parë,
Lindi një djalë, u quajt Vangjel.
Për Vangjelin, që i vogël,
Lutej nëna për një pikë qumësht.
Pasojat që rridhnin nga të qarat,
Ishin nënë dhe bir të vuajtur.
Diku disa fshatra më tej,
Çoç ishte ndonjë lopë,
Pas ca ditësh të gjata pritjeje,
Ngelej për Vangjelin një bidon.
Ky bidon me qumësht lope,
Për të shtyrë gjatë duhej shtuar.
Për këtë nëna kishte gjetur zgjidhje
Dhe e kishte bërë pa menduar.
Sa herë e vinte në tenxhere,
Rrëke i rridhnin lotët.
“Bëj o Zot i madh,” ulëriste,
“Të më shtyjë për bidonin tjetër.”
Kur u rrit, Vangjeli ja doli,
Kishte qumësht, kishte dhe kos.
Madje në fshat e mburrnin:
“Kishte bërë plot një kullotë!”
Por për të gjithë kalojnë dekadat,
Kështu ndodhi dhe me të.
Kur një ditë të frikshme dimri,
Kullota mbeti pa asgjë.
Pa asgjë mbeti dhe Vangjeli,
Madje edhe pa fuqi.
Nëse dikur nëna mendonte për të,
Pyeste veten: “Po tani?”
“Kush më jep një kothere të thatë,
Marrtë bekime dhe uratë,”
Ulëriste një ditë në një fshat:
Qyq djalë e qyq plakë.
