Kur heshti zëri i Sabit Idrizt- Ceraja,
( Për poetin nga Mitrovica – me mall e nderime nga kushëriri i tij, Bajram Muharremi – Bistrica )
Kur hesht zëri yt , Sabit , s’ u ndal vetëm një frymë ,
U ndal një varg që s’mund të shkruhet më njësoj •
Në Mitrovicë , në atdhun e shpirtit tënd të ndjeshëm,
Tani ka ma pak dritë ••• dhe më shumë mall•
Na mungon fjala jote – e qetë , e thellë ,e vertetë,
Na mungon durtrokitja jote për fjalën e mirë,
Na mungon një dorë që shkroi pa zhurmë ,
Një zemër që kuptonte pa folur•
Sabit , kushëri im , e vëlla në varg ,
E di si rridhte dhibja te ti – qetë , me dinjitet •
Njerëzit të kujtojnë tani ••• por ti nuk e deshte lavdinë pas vdekjes,
Ti deshte veç një lutje të pastër ••• e një fjalë të mirë kur ishe i gjallë•
Në atë tryezë , mes librash , mes hijesh të lisave ,
E kemi ndarë fjalën si vëlla me vëlla •
Tani unë jam këtu ••• ti je atje , përjetësi ,
Por vargjet tua – do rrojnë me mua .
I lutem Zotit për ty – ashtu siç ti vet
ke kërkue ,
Të të falë , të mëshirojë, të shpërblejë për shpirtin e bardhë•
Se poetët si ti nuk vdesin kurrë•••
Thjesht kalojnë në një botë ku fjala
nuk vuan më •
