funddita u zhvesh mbi det
çarqafin e përgjakur shtriu me nge
kur pulëbardhë fluturove
nga degët e ullirit tim
sall një pendël
me frymë bebeje
më mbeti në duar
qenien e saj të bardhë
ia fala erës
pa lamtumirë
varkë me buzë qumështi
ta çojë tek ëndrrat
valët e kaltra të saharasë prej uji
kujtimin e lagur me kripë
ngadalë e shtynin tutje
dhe deti bëhej edhe më i njelmët
ajo qe
e vetmja dritë
e natës vetmore
qielli i të nesërmes sime
në vend të diellit pati
një ombrellë të zezë
që pikonte pendla të bardha
