Poezia “AURA E NJË ARTISTI” e autores italiane Arianna Mosconi, është një portret poetik i cili na zhyt në ndjeshmërinë e thellë dhe të larmishme të artistit në përgjithësi, e krahasuar me aurën që ata mbartin. Poetja e ngjyros aurën e tyre sipas gjendjes emocionale dhe krijuese që ata me muzën e tyre e shpien gjithmonë në lëvizshmëri.
Mosconi përdor një gjuhë shumë të pasur metaforike dhe alegorike, të lidhur me gurët e çmuar, secili i përzgjedhur me kujdes për të përfaqësuar nuancat e shpirtit artistik dhe të aurës së tyre pothuajse hyjnore.
Le të pasqyrojmë gjithçka sa përmendëm më sipër më hollësisht:
Vargu i parë:
- aura e një artisti është shumëngjyrëshe:
- Na përcjell menjëherë idenë se esenca e artistit nuk është statik, por i larmishëm dhe i pasur, i aftë për të reflektuar emocione të ndryshme.
- rozë kur vibron nga dhembshuria / dhe udhëhiqet nga notat e zemrës:
- Ngjyra rozë, një ton delikat dhe plot dashuri, na paraqet empatinë. Kjo transmeton dashurinë për tjetrin dhe aftësinë për të ndjerë thellësisht dhimbjen dhe emocionet e të tjerëve.
- së një ametisti të purpurt / kur është në harmoni të plotë / dhe në lidhje me ndjesinë e tij të vërtetë:
- Guri i çmuar i ametistit të purpurt, na paraqet qetësinë shpirtërore dhe introspeksionin.
Këtu artistja është në kontakt të thellë me vetveten, në një gjendje frymëzimi të pastër dhe meditativ.
- Dehet nga një blu akuamarin / nëse një rrebesh duartrokitjesh mund të perceptojë /
ose pianos t’i afrohet:
– Akuamarina reflekton komunikimin dhe suksesin artistik. Bluja pasqyron qetësinë dhe perceptimin e thellë, duke u kthyer në vibracion dhe kënaqësi në kontaktin me lexuesit apo spektatorët të cilët e shprehin admirimin e tyre, me një rrebesh duartrokitjesh.
- Është prej një ari të shndritshëm / si topaz perandorie / kur vargjet e tij reciton:
- Këtu, topazi perandorak, kurorë mbretërore me shumë gurë të çmuar, përfaqëson kulmin e shprehjes dhe të shkëlqimit të artistit, i cili manifestohet në këtë krijim poetik, me mjeshtëri të lartë. Dhe ky është momenti më i fuqishëm i pranisë së artistit në skenë.
- Ka nevojë të jetojë / për të eksperimentuar ndjenja të forta / e jo për çmime që të krenohet:
- Me këto vargje, poetja Mosconi thekson autenticitetin e artistit, për të cilin përvoja e përjetuar e krijimtarisë është ushqim shpirtëror dhe jo një njohje e sipërfaqshme për t’u ekspozuar dhe mburrur.
- Një poet është një pikë kristali i kthjellët /
i shpërndarë në det:
- Kristali I kthjellët (kuarci transparent) është alegoria e pastërtisë dhe e brishtësisë. I shpërndarë në det, artisti “i vogël”, i padukshëm, bëhet i madh në pafundësinë e botës, duke reflektuar pikërisht në kthjelltësinë e detit.
- që brenda vetes shikimin fëminor ruan:
– Është elementi qendror i krijimtarisë poetike, sepse pafajësia dhe mrekullia e fëmijës, janë burimi i vërtetë i artit të vërtetë.
- dhe natyrisht nuk i intereson të habisë / me një gjuhë të rafinuar. / Do vetëm të zhduket /
do të jetë si një lulekuqe buzë rrugës / të gëzojë, edhe pse i harruar:
- Poezia përmbyllet me krahasimin e artistit me lulen e thjeshtë të lulëkuqes, modeste por tejet jetike. E njëjta gjë ndodh edhe me poetin/en e vërtetë: ai/ajo, nuk kërkon famë, por gëzimin intim ndaj krijimit, edhe pse e di fare mirë, që ndoshta një ditë, do të harrohet.
- Në të gjithë poezinë, gurët, xhevahirët e çmuar, shndërrohen në një kod dhe çelës për të përshkruar në mënyrë të përsosur aurën dhe gjendjen shpirtërore që çdo artist mbart brenda vetvetes:
- ngjyra rozë: përfaqëson dhembshurinë;
- ametisti i purpurt: harmoninë dhe qetësinë;
- akuamarina: lidhjen artistike;
- topazi: kurorën hyjnore të aurës.
AURA E NJË ARTISTI
Aura e një artisti është shumëngjyrëshe,
rozë kur vibron me dhembshuri
dhe udhëhiqet nga notat e zemrës,
së një ametisti të purpurt
kur është në harmoni të plotë
dhe në lidhje me ndjesinë e tij të vërtetë.
Dehet nga një blu akuamarin
nëse një rrebesh duartrokitjesh mund të perceptojë
ose pianos t’i afrohet.
Është prej një ari të shndritshëm
si topaz perandorie
kur vargjet e tij reciton.
Ka nevojë të jetojë
për të eksperimentuar ndjenja të forta,
e jo për çmime që të krenohet.
Një poet është një pikë kristali i kthjellët
i shpërndarë në det,
që brenda vetes shikimin fëminor ruan,
dhe natyrisht nuk i intereson të habisë
me një gjuhë të rafinuar.
Do vetëm të zhduket,
do të jetë si një lulekuqe buzë rrugës,
të gëzojë, edhe pse i harruar.
Nga: Angela Kosta gazetare shkrimtare, poete, eseiste, redaktore, kritike letrare, botuese, promovuese ndërkombëtare
