Sot, nuk flas në prozë,
por në petale, jehonë, dhe qiell.
Unë jam dyzet e gjashtë qirinj që vërshojnë në katedralen e kujtesës,
secila flakë një histori – e mbytur me bojë,
parfumosur me manushaqe, dhe qepur
në sonata për t’u bërë.
Unë jam i ngatërruar në mënyrë fantastike
në një trokitje lulëzimesh dhe notash të thyera,
ku shkronjat pirueta në erë si kërcimtarë të egër,
dhe nga lëvizja e tyre, kompozoj
muzika e një jete të fituar
me duar që mbjellin, sy që falin,
dhe një buzëqeshje e punuar nga dielli dhe stuhia.
Ku plasaritjet e mia djepin dritën,
ku humbjet e mia zgjojnë flladin,
atje i kam rrënjët më thellë—në veten time.
Unë nuk jam një kapitull. Unë jam biblioteka.
Faqe pa fund, secila e parfumosur me triumf,
sepse kurrë nuk kam harruar si të ngrihem.
Njëherë pëshpërita: “Jeta më ka borxh një ëndërr. ”
Por tani deklaroj: “Jeta më ka borxh galaktikat. ”
Dhe unë do t’i kërkoj ato—
me pasion si busulla ime,
hir si lundra ime,
dhe eleganca e zhytur si mëndafsh
rreth një shpirti të gdhendur nga qëndrueshmëria.
Sot, në ditën që unë lulëzoj përsëri—
Unë ngre gotën time,
për mua,
për ty.
