Në jetên tonê,u ftohên takimet,
Si vitete që zhduken në kalendar,
Me vete i morën,të gjitha gêzimet,
I nxehtë mbeti loti,dalë,nga syri vrar.
Dhe unë në rrugë,ende duke shkruar,
Ulur diku,në stol,si fëmij që rënkon,
As vetê se di,pse tek ky vend kam shkuar,
Thjesht pres takimet,pa shkuar ende vonë.
Ashtu si nisi njohja,e tille përfundoj,
Ja ku sërish dielli në dritare mê troket,
A do ti kthej,dikush vitet,sërish t’na bashkoj,
Stacione mbetur bosh,për ne çdo gjë u tret
