Ti je një udhëtim pa hartë,
Me kthesa të erreta,me rrugë të paemërta,
Herë na con drejt dritës, herë më zhyt në hije,
Por sado të ndryshme të jenë stinët e tua,
Unë ende zgjohem çdo ditë për të jetuar.
Më ke falur çaste që s’i harroj kurrë –
Të qeshura që shpërthejnë si pranverë në shpirt,
Njerëz që u bënë shtëpi në zemrën time,
Dashuri që më ndezën si yll,
E ndonjëherë edhe dhimbje që më mësuan të ngrihem.
Ti nuk je gjithmonë e lehtë.
Ka ditë kur më mbështjell me vetmi,
Kur heshtja më bëhet shoqe,
E unë ndiej sikur ec vetëm në një botë plot zëra.
Por ndoshta kjo je ti — një mozaik emocionesh,
Një kombinim i papërsosur që më bën njeri.
Ti më mësove se gëzimi është më i thellë kur e ndan,
Se lotët s’janë dobësi, por një formë guximi.
Ndonjëherë të kuptoj më shumë kur hesht,
Kur më lë të ndjej pa fjalë.
E kuptoj se çdo gjë kalon:
Stuhitë pushojnë, dielli del sërish,
Dhe çdo agim është një shans i ri.
Prandaj të pranoj ashtu si je:
Me të mirat, të vështirat, të papriturat.
Sepse në fund të fundit,
Ti je jeta ime — dhe për ty jam mirënjohës,
Për çdo hap që më ke lejuar të hedh.
Me gjithë zemër,
Një njeri që jeton çdo ditë
Me shpresen e fuqise
