Ti mendon se është lehtë të shkruash vargje
Të bësh të tjerët të thërrasin: Poet!
Jo, kurrsesi, është punë mundimmadhe
Është rrugë e vështirë, poshtë e përpjetë.
Është si puna e fëmijës kur nis e ecën
Bie dhe ngrihet, për të mos rënë
Gjunjët i vret, por nuk thyhet
Dhëmbët shtërngon, s’thotë: Oh, nënë!
Vargjet s’shkruhen thjesht në letra
As këputen, si lulet në saksi
Vargjet shkruhen nëpër ëndrra,
Ëndrrat e bukura, lindin poezì.
Vargu ngjan me një thërrime buke
Kur të kalon padashje në fytin e thatë
Po s’ta pëlqyen, do të thotë s’ka dukje
Nuk ka ëmbëlsinë e pjekjes së artë.
Vargjet ngjajnë shumë dhe me gjethet
Duan dritë dhe ujë, duan ngrohtësi.
Përndryshe, zverdhen si në stinë vjeshte
I rrëzon përtokë dhe më e lehta puhì.
Vargjet kanë forcë, ngjajnë dhe me gurin
Nodnjë poet në gurë ato i gdhend
Atëherë fitojnë qëndresën e burrit
Si gurë themeli, ato zenë vend
Ndaj mos mendo se shkruhet lehtë
Dhe mund të shkruaj kushdo vargje
Vargjet s’duan portale, duan ndjenjë
Duan shpirt, si buka në magje.
