Aty në prehërin e zemrës,
Gjithçka që dhemb, çdo ndjenjë,
Jetën, ndritëruar prani e femrës,
Në telajo shpirti, pasioni saja flenë .
E ti më thua, njeri si ne është,
Asgjë më shumẽ nuk ka tě veçantě,
Hesht mẽ mirẽ heshtẽ,
Pjalmon lule jete , hojemjaltë.
Atje rrufetë, rrëketë e zjarrit ndizen,
Bota ngjizet ndërsekuencash kohore,
Dashuritë qënies sė saja piqen, digjen
Përkund ninullat foshnjore.
Nëse universi do kishte emër,
Madje hënë e kurorêzuar,
Eshtë ajo unikja ylberinë femër,
Me diellin rilindin të dashuruar.
