Në rrugët e qytetit sundon një heshtje e plotë,
Mesdita tërheq këmbët zvarrë,
Ca zëra të lagur përshëndesin bregdetin.
Gjinkalla të lodhura dhe një erë që rënkon
Mendimet e mia, të nxehta si zjarri,
pluskojnë mbi valë
dhe dehen bashkë me të.
Më duhet të pagëzohem në ujin e detit.
Do të bëhem një frymë me detin
T’i ndjek gjithë varkat e hënës si një peshk,
derisa bluja të më përqafojë
dhe yjet të grisin çatitë e muzgut,
të zhytem në valë dhe aromat e natës,
në dritën e hënës
të fsheh mungesat e jetës.
Veshur me det,
të ndjek varkën e hënës
dhe verën që flet me një mijë gjuhë
dhe dialekte dashurie.
Borziloku ka heshtur për sot,
por aromat nuk treten.
Vjeshta çdo ditë ndez zjarre mbi mal.
