Unë qeshë e dyta e vajzave
pastaj erdhi në botë im vëlla
e ne u bëmë tre.
(Frymët e vdekura s’numërohen
në vende ateiste.)
Mamaja ime ishte rrobaqepëse
ndaj sajonte me lehtësi veshje
nga copa të mbetura.
Si e dyta në radhë, unë
vishja rrobat e motrës së madhe
(si të gjithë fëmijët në komunizëm).
(Shpesh i bija në qafë, kur doja ‘t’i shijoja’
ende pa më ardhur radha-
arsyeja e përhershme e grindjeve tona.)
Kur ra diktatura, i jemi gëzuar aq shumë
një pakoje me rroba të ardhura nga jashtë.
Kujtoj një sarafan kadifeje të butë
- aq i bukur- s’mbeti vajzë në lagje
pa e veshur në një dasmë.
Atë kohë, etje e madhe,
s’kishte asgjë,
derisa u hapën tregjet e para të gabelëve
me rroba të përdorura.
Burra, gra, fëmijë si kërkuesit e thesareve
endeshin nga një tezgë në tjetrën
I hynin me kokë kërkimit për
mbulimin modern të vetes.
Edhe unë kërkoja, si fëmijë kurioz
rrëmoja nëpër xhepa.
Një herë gjeta para, herë tjetër
- foton e një gruaje.
Xhaketën e bleu tjetërkush
unë ruajta foton dhe enigmën:
Kush ishte ajo grua?
Nëna ime thosh gjithnjë
se rrobat thonë shumë për njeriun
dhe rrobës ia jep vlerën, ai që e vesh.
S’ka lidhje me dukjen sqima:
Ti mund të gënjesh botën, por jo veten.
Unë mbaj veshur poezi
dhe qindra gra.
Ky është fustani më i mirë që kam.
