Vraponte anës pyllit me mështenka të bardha të mbërrinte shokët e skuadrës.
Krismat e luftës nuk ishin shuar ende.
Tanku rus vazhdonte të digjej mes flakëve në rrugën dytësore në lindje të Kievit.
Befas dëgjoi rënkime ngjethëse:
-Shok, të lutem…ujë!
Pranë trungut të pemës mbështetur ushtari rus.
Lëkura e bardhë e mështenkës përskuqur nga gjaku i djaloshit.
Të dy ballë për ballë!
Të dy njëzet vjeçarë!
Ushtari rus dhe ushtari ukrainas!
Pushtuesi dhe i pushtuari!
I vuri në gjoks atumatikun “Kallashnikov”.
-Ti je rus, nuk je shoku im!
-Nuk jam Putini…
-As unë nuk jam Zelenski…
– Emëri im është Andrei…Im atë çmendej pas Shevçenkos tuaj…
-Mua më quajnë Jashin. Gjyshi im ishte shok me portierin legjendë, Lev Jashin. Luanin bashkë në përfaqësuesen e Bashkimit Sovjetik…
-Eh, bashkë shpartalluam Hitlerin…
-Një nga ushtarët që ngritën flamurin mbi Raishatg ishte ukrainas…
-Dikur vëllezër!
-Tani armiq!
-Armiq na bëri politika.
-Jemi përsëri vëllezër!
-Popujt nuk luftojnë me njëri-tjetrin!
-Popujt nuk pushtojnë!
-Popujt sjellin paqe!
-Pse kërkon të më marësh lirinë?
-Pse vret popullin tim çdo ditë më bomba dhe raketa?
-Pse u merr jetën fëmijëve të pafajshëm?
Ushtari rus rënkoi nga dhimbjet e plagëve.
-Jashin, shok, vëlla, ujë, të lutem!
Ukrainasi nxori nga brezi paguren.
Paguria i ngriu në dorë.
Ushtari rus nuk e kishte njërin krah.
I vuri pagurin në buzët e zhuritura.
Krahu i copëtuar dergjej në tokë pak metra më tej…
Gishtërinjtë ende lëviznin.
Kërkonin jetë?
Të bashkoheshin përsëri në trupin e djaloshit?
Të përqafonin nënën që u shua nga kanceri një vit më parë në Moskë?
-Faleminderit Jashin!
Më vjen turp që u njohëm në këto rrethana:
Unë, ushtar pushtues!
Mbjell vdekje në tokën tënde!
Ti më jep ujë të shuaj etjen!
Etjen e vdekjes!
Etjen e turpit!
Turpi rëntë dhe ndëshkoftë carët e rinj të Kremlinit!
Andrei zgjati krahun e mbetur:
-Jashin, të lutem, shtrëngoje fort dorën time me dorën tënde.
Nuk dua të vdes i vetmuar!
Dua të kem një krah ku të mbështetem.
Po nisem në rrugën e gjatë pakthim!
-Të lutem vëlla!
Nga diku erdhi krisma e thatë…
Nga tanku që digjej zbriti oficeri rus!
I përzhitur nga flakët!
Nga makina ushtarake zbriti oficeri ukrainas.
Fashua e bardhë, në ballin e lidhur, pikonte gjak.
Gruaja e moshuar, që ecte në rrugë, ndali hapat dhe shtangu.
Ushtari ukrainas dhe ushtari rus shtrëngonin duart së bashku?
Të dy të ngrirë?
Me vshtrimin vëllazëror mbi njëri-tjetrin?
Oficerët nxorën nga brezi pistoletat “Makarov”.
Armiku përqafohet me armikun?
-Tradhëti!
-T’i shkëpusim!
-Mos i ndani!-thirri gruaja e moshuar.
Lufta mund të vrasë këdo, po jo mirësinë!
Këta dy engjëj shpjerani Putinit në Kremlin!
Shpjeriani Zelinskit në Kiev!
Shpjeruani liderëve të Evropës:
Paris!
Londër!
Berlin!
Romë!
Strasburg!
Shpjerini në zyrën ovale të Shtëpisë së Bardhë në Uashington!
E mbajti premtimin Tramp?
E pushoi luftën për njëzetekatër orë?
Dje, nxora me duart e mia nga rrënojat e shtepisë një vogëlushe.
Copëtuar nga raketat ruse!
Ende nuk kishte mbushur vitin!
Ende nuk kishte mesuar te therriste emërin “nënë”!
Liderët diskutonin në Shtëpinë e Bardhë “samitin” e radhës…
Deri kur do të vazhdojë lufta?
Zotërinj oficerë:
Futini pistoletat në brez!
Engjejt janë të ngrirë!
Mos i ndani!
Paqen e vendosin popujt!
