Përse më vret kaq
egër, moj dashuri?
A nuk jam qenie dhe unë?
Përse, moj dashuri, përse?
Kur të besova,
të dhashë zemrën,
të dhashë shpirtin,
të dhashë shpresën.
Përse, moj dashuri, më godet
aq ashpër,
në mënyrën më brutale?
Përse, çfarë mëkati paskam bërë?
Përse, dashuri?
Të lutem, më rrëfe!
Përse, moj dashuri,
që u fute thellë tek unë
dhe nuk mund t’i rezistoja dot?
Përse, në shpirtin tim
hodhe përsëri stuhi?
Të desha me gjithë forcën
që mund të dashurojë një grua,
e pafaj që dashuroi
ndjenjën e pastër.
Asgjë tjetër nuk deshi,
veçse pak dashuri,
por ajo të ishte e sinqertë.
Nuk deshi askënd tjetër,
veç zemrës tënde,
të vetmen që kërkoi,
pak ngrohtësi,
dhe ajo i mjaftonte…
Përse, dashuri, shpirtin
dhe zemrën ma bëre copë?
Përse, moj zemra ime,
edhe këtë herë nuk më dëgjove?
Rëndë dhe rëndë,
dhe aty mbete.
Por një zemër e dashuruar
s’ka forcë që e ndal,
se është e dërmuar në çdo skaj.
Përse, dashuri? Përse? Përse?
Kam një dhimbje që po më mbyt.
Përse, dashuri?
