Ka netë që jashtë shoh krejt pa qëllim,
Në dritaret e ndritshme të shtëpive.
Pas çdo drite shoh një jetë, një fillim.
Një dashuri që zgjat brënda mureve,
Pas cdo muri sikur shoh jetën e vetmuar,
Pas dritareve është një nënë që fëmijët i pret,
Një zemër e brengosur rri e menduar,
Un ndihem pjesë e tyre në këtë natë të qet,
Më duket sikur ka vend dhe dhimbja ime.
Ku dhe me çadër më njom gjer në palcë ai shi,
Në fund, gjithçka merr frymë në endërrime,
Brenda asaj shtëpie ku drita e ndezur rri.
E riti i jetës më ndjek pas dhe mua me nxitim.
Si ai kalendari që viteve e ndërrojmë në mur.
E vargu herë më mbushet me mall e trishtim,
Her në një diell që nuk dua të shuhet kurrë.
