Dita e qetë,deti blu
dhe unë aty pranë teje.
Nuk dua shumë sot.
Një filxhan të ngrohtë në duar
pak kripë në lëkurë,
dhe veten duke dëgjuar.
U ula,në anë të shkëmbit,
aty ku përplaset vala.
Ashtu siç u përplasa dhe unë
në mijra copra,pa zhurmë.
I hodha një sy vetes.
Pashë kudo copra të shpërndara.
Dhe njerëzit? Nuk pyetën kurrë.
në më lodhi jeta,në vetëm i mblodha.
Pashë,ato që nuk thashë,
ato që nuk kërkova.
Ato që durova,si ky shkëmb
ku jam ulur.
Dhe deti,për asgjë smë pyeti.
Më përkëdheli,kështu siç jam.
Dhe atëherë kuptova.
Nuk jam vetëm gabime.
Jam dhe ajo,që qëndroi në këmbë
pa ditur ku të mbahej,
vetëm tek vetja ime.
Ajo që veten përqafoi
dhe u ndje e plotësuar.
Sot nuk isha vetëm
por me shoqëroi vetvetja,vala,
shkëmbi,deti.
Dhe kjo më mjafton,që sot
të ndjehem e bekuar!!
