Plisi është bora që s’u shkri kurrë mbi majat tona.
Është qielli që u ul mbi kokë të burrit shqiptar,
është flamur pa ngjyrë, por me dritë,
është heshtje që flet më fort se kushdo.
Në çdo gur të Kosovës, në çdo shteg të Malësisë,
plisi u bë flamur beteje,
u bë besë e burrave që fjalën s’e kthejnë,
u bë strehë e gjakut të kulluar,
u bë vulë e atdheut mbi ballë të shqiptarit.
Me plis janë mbledhur kuvendet e burrave,
ku një fjalë vlente më shumë se një mijë libra ligjesh.
Me plis janë bekuar pushkët,
dhe janë bërë betimet që s’i shlyen as koha, as armiku.
Plisi i bardhë – i pastër si shpirti i lirë,
mbi të qëndron shqiponja me dy krena,
që sheh lindjen e perëndimin bashkë,
që mban tokën dhe qiellin në kthetrat e saj.
Dhe kur një burrë ngrihej me plis mbi ballë,
armiku e dinte se përballë kishte një mal,
se nuk luftonte vetëm me një njeri,
por me besën e tërë një kombi.
Sepse plisi nuk është thjesht mbulesë koke –
është besë, është nder, është amanet.
Është dritë që bartet brez pas brezi,
derisa të shuhet fryma e fundit shqiptare.
