Njoh dikë që ka pasaportë me shumë vula,
Por vula si njeri atij i ka humbur.
Kakaris shpesh si gjeli mes pulash,
Në avionë me pasagjerë të përgjumur.
S’ka vende të botës që nuk njeh,
Dhe për to me shumë pasion flet,
Nga pyetja e te birit ai u zbeh:
Në vendlindje pse s’ke shkuar kaq vjet?
Në çdo udhëtim të njohurit i shton,
Afaristë, emra biznesmenësh me zë,
Për fëmijërinë e uritur mendja s’i shkon,
Dhe shokët i largon një nga një.
Njoh një njeri që është përherë në udhëtim,
njoh një njeri qe emrin e tij e ka harruar,
Se vetëm paratë ka në jetë si shpëtim,
Vulëhumbur njeri me diell të perënduar
.
Njoh një njeri por se njoh për njeri,
Se ikën në maj dhe kthehet në prill,
Një nënë e një baba ku i ka nuk e di,
Ata luten:“O zot na e kthe të vetmin bir!”
