Unë preku tokën
poeti prek pafundësinë
Unë shoh kohën si orë që rreh
ai e sheh si një lumë që kurrë s’kthehet
Unë pyes veten pse jemi këtu
poeti pyet pse yjet heshtin mbi ne
Unë e mas jetën me ditë
ai e mat me vargje të papërfunduara
Unë ndalem tek e dukshmja
poeti prek të padukshmen
unë flas me trupin tim
ai flet me hijen e shpirtit
Unë i shoh gjërat që lindin e vdesin
poeti i sheh si rrota që s’ndalen kurrë
unë e quaj fundin humbje
ai e quan një derë drejt një bote tjetër
Unë dhe poeti ecim krah për krah
unë mbaj pyetjet
ai bart përgjigjet e fshehura
diku mes heshtjes dhe fjalës
