Kur dritat e skenës shuhen,
më thuaj ç’mban në zemër?!
Kur brohoritjet zbehen
e duartrokitjet heshtojnë,
më thuaj çfarë mbetet?!
A jetojmë për një çast shkëlqimi ?!
Apo mes tyre kërkojmë
t’i ikim vetes, të vërtetës,
vetë vdekjes…
Shuaji dritat, zbriti shkallët,
dhe ik shihe veten në pasqyrën e dollapit të thyer,
në cepin e shtëpisë ku linde.
A je po ti?? A e njeh më veten??
Fiki dritat fiki… dhe ndize zemrën.
A të merr malli,
të hysh syve të mi
e të drithmosh?!
A të merr malli,
për sytë mi,
ngulur si heshta syve të tu
teksa drithmoj?!
E mendoj këtë çdo çast
dhe nuk më ka marrë malli fare,
besoj se edhe ty njëlloj, fare fare.
Dhimbta e harrimit,
po më ther më fort se e mallit.
Lotët e harrimit, lajnë sysh kujtimet,
e më pikojë si gjëma kraharorit.
Buzët ndukin puthje harrimi,
gjakosen mbi dëshirimin që më nuk gjejnë.
E dua këtë kalvar, që na rikthen në jetë,
dhe na e kyç “ishte” në sirtarë.
Por sot, dhimbta e harrimit
po më ther më fort se e mallit.
Unë, ti dhe frika
u munduam të rrëfenim dhimbjen,
por a shkruhet ulërima?!
Unë, ti dhe frika,
deshëm të shkruajmë ndjenjën,
por a dëgjohet regëtima thellësive?!
Unë, ti dhe frika
nuk e pranuam dot të vërtetën,
por a fshihet dashuria?!
Unë dhe ti duhet të mposhtim frikën,
pastaj të rrëfejmë për jetën, vdekjen,
dashurinë dhe të vërtetën.
