TË MË SJELLIN AROMËN TËNDE..
Një re të hirtë
si shtëllungë puplore..
preka butësisht
në faqen e qiellit ,
e me mollëzat e qullëta
të gishtave t’dëshirës ,
i dhash formë
si të ish një pulëbardhë ,
në këmbën e vockël…
me kordele malli
i lidha një luledele ,
atë…
që mbi krye
shpesh i gjej rubinë vese ,
që mungesa ka hedhur
mbi petalet e bardhë .
Nuk e di o Nënë …
nëse atje lart mbi re
ëngjëjt
kanë zogj e lule në kopshte ,
por këtu në shpirtin tim…
luledelet
asnjëherë nuk janë tharë ,
ndonëse mbi lëndinë
kanë rënë e ikur dimra ,
sërish
kanë trokitur pranverërat ,
e kanë dielluar
të tjerë beharë .
E sot…
të përgjërohem erëmira ime ,
ma largo kët’ mall
që çdo qelizë më ka pushtuar ,
e prej mbretëri qiejsh…
ca buzëqeshje hyjnore
më nis e mira Nënë ,
qoftë me ndonjë rreze
në turfullime ditësh ,
apo dhe nëpër natë
mbi varkën e një hëne ,
veç të më ngrohin shpirtin
si i yti përqafim ,
e të gjitha ndjesitë…
të më sjellin
veç aromën tënde .
NETËVE PUTH HËNËN
Jashtë nëpër lëndina…
gjurmë inati
ende ka lënë dimri ,
e pranvera…
qep e shqep
në zjarre vetëtimash
fustanin e mëndafshtë ,
me fije fjollash të bardha
majash mali harruar ,
mes aromash jete
fletët i çel një kumbulle ,
a diku…
një bredhi hijerëndë
i shkund përgjumjesh
kurorën e bleruar .
Harlisur bari
avujsh toke lehonë ,
e mëngjesesh…
nën vello bryme
fërgëllon harbuar ,
në degë drurësh…
nga limfë jete
sythet kanë shpërthyer ,
e bashkë me to
dhe lulkat gjithashtu ,
këto kristale fluturake ,
mbi lëvore ngrirë aty- këtu .
Mbi gunën e tokës…
hedh ngjyra të qeshura
rrëmbyer stinëve ,
e ditë-netëve çapitet etshëm
mes shushurimash blerimi ,
kjo zanë e magjishme
gjithë naze e lezete ,
që hijshëm tërheq pas ,
copëzat e harlisura
të velit nusëror ,
dhe ashtu mornicuar
nga fshikullima erërash ,
ngecur pabesisht
laqeve të dimrit ,
e shpesh dehur
nga lotët e reve ,
netëve puth hënën
në harkun qiellor .
VIJ NË PAQE
U lodha o njerëz , e gjendur mes vorbullës ,
duke pritur si e mpirë gjykimin tuaj ,
sa herë që jua ka ënda të më tjetërsoni ,
paçka se për veten mund të bëhem dhe e huaj .
Por nuk mundem jo , të jem ajo që ju doni ,
me logjikë të fortë a mendim frigoriferik ,
se jetën e kam të thjeshtë e pa programe ,
i gëzohem çastit … e çastin e kam frikë .
Më falni…që nuk u bëra dot si disa nga ju ,
me ritëm plot vrull a lakmi që të tundon ,
më mjaftojnë dhe ca copëza të së sotmes ,
e ardhmja është larg e ndoshta më vonon .
Ndaj mos ma mbysni në paranojë buzëqeshjen ,
se asnjërit prej jush… shpirti s’ja vodhi kurrë ,
të kundërtat në vetvete tërheqin njëra – tjetrën ,
dhe kur plagët dhembin a djegin si furrë .
E nëse rrëzohem..lermëni në rrugën time ,
mbi gabimet e mia sërish të ngrihem vetë ,
nuk kërkoj nga ju të mundeni t’më kuptoni ,
por vetëm kujtohuni : si ju e kam një jetë .
Se jam si një lis i rrahur në shqota ,
por dhe kaq e brishtë njëkohësisht ,
e nëse guxoj të vij në rrugën tuaj ,
vij e sigurt … e në paqe sigurisht .
