Në mes te qytetit të vjetër,
pranë shatërvanit,
veshur me të zeza qëndronte ai.
Brirët i mbante lart,
kishte ngrënë kaq shumë egoizëm .
Gjithçka që dinte,
i ishte dhënë grykësi prej ujku.
Ajo që nxirrte e bënte me të ndotur, sikur të ndodhej në grykën e nje oxhaku që nxjerr tym të zi.
Jo çdokush e shihte.
E rrethonin të gjithë dhe e dëgjonin.
Gënjente aq bukur sa të vinte keq ta ndërprisje.
Kundërshtimet kishin pasoja,
e kapte një zemërim që kthehej në hakmarrje.
Njëherë një nga zonjat e shumta që kishte, përfundoi në një pus.
Dembelizmi pervers bëri që të qëndronte aty deri në ditën e 7-të.
Epshin e kishte pasion.
Shanset e një brezi të çmendur ia grishnin lakminë.
Ne kemi lindur vetëm për t’u zhdukur.
Por ai qendronte përditë aty.
Mahniste qytetin e vjetër.
I jepte shkëlqim vezullues.
Qenkemi ende gjallë – ndjejeni dhembjen!
Tē gjithē lindëm duke filluar të vdesim.
Në librin e gabimeve frymojnë shtatë mëkatet, që enden në qytetin e vjetër.
Jeta nuk u ndërpre asnjëherë edhe pse tymrat e oxhakut një ditë nuk u panë më.
Jorida Satka-LIBRI I GABIMEVE
TË NGJASHME