Gur i palevizshëm
Gur i fortë dhe i heshtur
I heshtur brënda vetes
Diell
Qiell nga një kohë e moçme
Hap i madh
Përherë mes të gjallëve
Skaj e m’skaj botës
Përsëri mes shqiptarëve
Heshtja e Tij është dritë
Një botë e tërë paqësore
Një ëndërr që sheh qiellin në sy
Botë e sheshtë që s’njeh marrëzi
Që s’njeh kufi
Arkiv i tërë n’shpatullat tua
Shpresë pa fund
Që ngritej
Që rritej
Diell me sofër të madhe
Me sofër bashkimi
Me zemër lirie
Me afsh Shqipnie
Pastaj
Revolucion që shuan zjarre
Zemër pranvere
Male që gjelbërojnë në çdo kohë
Forcë e butë
Dimrit të egër i jep shpullë
Natyrë
Gjethet n’dimër nuk bien
Guxim që hap kufij shekullor
Përmendore për të gjithë
Për ata që shkuan
Për ata që vijnë
Ai
Filozofi e urtë
Shumë e ndjeshme
Kristale
Brenda revolucionit bën dritë
Dritë dhe hije
Dimenzion që përcjell universe
Rrugë e vetme që ngroh
Bashkimin e mban gjallë
Bindje që kall
Mendësi që rrënon kufi
Që bën madhështi
Horizont hyjnimi…
