Kur marr kafenë ta pi
Si në mjegull më qesh fytyra
Re mendimesh më bluajn trunë
Për kohët e sotme të smura
Si vala që rre bregun e detit
Valzojn mendimet e mia
Të ktheja kohën mbrapsh
S’do ikja kurr nga Shqipëria
S’do ikja as nga fshati im
Aty ku më rriti dashuria
Kafen ta pija pa merak
Nën strehët e mia
Sot mora rrugë të gjatë
E s’di ku është mirësia
Sofrën shtruar se mbaj
Si dikur kur gumëzhinte shtëpia
Në udhëkryq mendimesh jam
Si mund të ndërtohet prap dashuria
Të mblidhemi të gjithë bashkë
Si dikur në viset e mia
Të përshëndes në timin diellë
Të flas në timen gjuhë
Të përqafoj hënën time
Të puth çdo plis e gur
Atje të më rrahë era e malit
Të pi ujë ulur në gjunjë
Të dëgjoj timen këngë
Atë që nëna ma mësoj në ninulla
