Një rrap dhe një dërrasë(histori) Ata prenë pemën e arrës së egër në pyll. Pasi i prenë degët, i rruan trungun në makinën e rrafshimit. Ata bënë dyer dhe dritare nga copat e dërrasave.Punëtorët ngarkuan materialet prej druri në kamion dhe e sollën në një shtëpi të bukur. Pas një kohe, dyert dhe dritaret e ndërtesës u bënë dhe xhamat e zbukuruara u prenë në përputhje me madhësinë e kornizave të dritares. Kur kornizat u pikturuan me bojë të kuqe ato filluan të vezullojnë nën rrezet e diellit. Ajo shtëpi u duk shumë bukur! Njerëzit që kalonin atje ndalonin në shtëpi dhe kënaqeshin duke parë ndërtesën e bukur.Një dërrasë e cila dikur ishte një pemë arre e egër në pyll dhe më pas ishte kthyer në copa druri shikonte rrapin e lartë, maja e së cilës mund të ngrihej në qiell. Dërrasa shikoi me zili gjethet e rrapit I cili ishte i kënaqur me trungun e tij. Pas një heshtje të çastit ajo u kthye te rrapi.“Hej, rrap, të gjithë ata që të shohin lavdërojnë bukurinë, madhështinë dhe hijen tënde. Sikur të isha ti! ”Tha dërrasa.Rrapi ishte i humbur në mendime, fjalët e dërrasës shpërndanë mendimet e tij. Shikoi në drejtim nga u dëgjua zëri, shikoi kornizën prej druri dhe pyeti.“Pse pyet, dërrasë? Pyes veten pse thua kështu, nuk je e kënaqur me çështjen tënde? ”Dërrasa vështroi pemën e rrafshët me trishtim. Ishte aq e trishtuar, saqë rrapi filloi ta qetësonte.“Pse nuk flet? Më thuaj të lutem çfarë të ka ndodhur? ”“Pasi isha gjithashtu një pemë e lartë, maja ime mund të prekte retë. Unë isha sharmi i pyllit. Bilbilat u vendosën në degët e mia, fëmijët luanin në hijen time, njerëzit qeshnin pranë meje. Sa keq, nuk mund t’i jetoj më ato ditë. Tani nuk ka asnjë shenjë të sharmit tim të vjetër. Jam kthyer në një dërrasë të zakonshme “
Kur pema e arrave mbaroi fjalimin e saj ajo psherëtiu thellë.Rrapi tundi kokën.“Hej, dërrasë! A je duke u pikëlluar për këto? U habita se çfarë të ka ndodhur Mos u pikëllo! A mendon se të gjitha pemët do të qëndrojnë atje ku janë? Edhe natyra Nënë ndryshon pamjen e saj. Stinët e viteve zëvendësojnë njëra-tjetrën, natyra humbet në ëndrrën e dimrit, pastaj zgjohet në pranverë, rreth e rrotull janë të mbuluara me lule. Rreth e rrotull është jeshile. Por në vjeshtë fryjnë erërat e ftohta dhe gjethet e verdha bien në tokë. A i ke harruar të gjitha këto? ““Jo, nuk e kam harruar”, tha dërrasa.Rrapi vazhdoi.“Ti e di që qeniet njerëzore nuk jetojnë përgjithmonë. Ata gjithashtu ndërrojnë jetë kur është koha. Të moshuarit vdesin dhe bebet vijnë në jetë. Njerëzit që kisha parë kanë qenë të moshuar dhe fëmijët kanë qenë të rritur, ”tha rrapi dhe tregoi pemët e reja dhe tha.“Këto pemë të reja ishin mbjellë kohët e fundit. Ato ushqehen me ujë, ajër, rrezet e diellit dhe rriten me kujdesin e njerëzve. Dita do të vijë dhe këto pemë të reja gjithashtu do të jenë të larta si unë, ato do të jenë bukuri e pyllit dhe do të paraqesin gëzim për njerëzit. Disa prej tyre nuk do të rriten, ata do të bëhen të thata. Kjo është arsyeja pse të këshilloj që të mos ndjehesh keq për çështjen tënde të tanishme, e dashura ime! ““Kush do të ketë nevojë për mua? Askush nuk ka më nevojë për mua. Askush nuk do të më dojë, askush nuk do t’i lëmojë gjethet e mia me pamjen e tyre, ”tha dërrasa pa shpresë.Rrapi shikoi dërrasën dhe tha.“Mendoj se duhet të jesh e kënaqur që i jep një bukuri shtëpisë. Dikur ke qenë një sharm në pyll, por tani je bukuri e shtëpisë. Shikon, njerëzit të shikojnë! Ata admirohen tek ti! Njerëzit të duan. Kjo është arsyeja pse ata të pikturuan. Por ende nuk e di se si do të jetë fundi im. Ndoshta ata do të më presin dhe do të më përdorin si dru zjarri, ndoshta unë do të thahem dhe do të përzihem me tokën “.Pasi dëgjoi fjalët e rrapit, pema e arrës u qetësua dhe filloi të shikonte përreth me një buzëqeshje.
Përktheu në shqip Marjeta Shatro- Rrapaj
.
