I.
Pse veç sonte u ngrite në kolonë mbi çatitë,
Pse veç sonte i struke njerëzit brenda mureve të tyre?
Sonte s’po marr frymë, ajri peshon si gur i lagur,
Oborri më duket i ftohtë si një trup pa zë.
Dritarja hapet e mbyllet si një sy i lodhur,
Si të mos donte të shihte asgjë nga kjo natë me rrudha.
Edhe era, ajo lira e natës,
Ka mbetur pezull një notë që s’guxon të luhet.
Sonte çdo gjë duket sikur ruan frymën,
Sikur heshtja ka veshë dhe dëgjon gabimin më të imët.
II.
Ujku ulërin në majën e malit të bardhë,
Ulërimë e gjatë që çan errësirën si fije hekuri.
Ajo tingëllon mbi çati, prek dritaret,
Si një gisht i ftohtë që troket e të kujton se frika ecën kudo.
Pulat ngjeshen nën krahët e natës,
Gjelat mbajnë frymën, si të mbështjellë me mjegull nga brenda.
Edhe qentë, rojtarët e zakonshëm,
Këtë herë heshtin sikur zëri t’u jetë lidhur me një nyjë të padukshme.
Nata, nën mjegull, merr formë të huaj,
Një trup i madh që s’di ta lexoj dot.
III.
Malet janë veshur me një mantel të trashë hiri,
Fushat kanë humbur konturin, kthesën, gjurmën.
Edhe rrugët ato që gjithmonë dinin ku të çojnë
Sonte duken të humbura, të grisura prej padukshmërisë.
Kolonat e mjegullës shtyhen si ëndrra të rënda,
Ngjiten dhe bien mbi njëra-tjetrën pa fund.
Nëpër to dëgjohen murmurima të largëta,
Si zëra që dikur ishin jetë e sot janë veç kujtim.
Çdo hap, çdo lëvizje, çdo frymë
ngjan i ngecur, i ngrirë në një pritje të pamatë.
IV.
Mjegull, ik veç sonte! Ik, mos u kthe më.
Mos u var mbi çati, mos u fut nën hijen e gardhit.
Mos ma prek xhamin, mos ma gris qetësinë.
Ik prej gjoksit tim, prej mendimeve që dua të jenë të kthjellëta,
Dua diellin që më prek si dorë e ngrohtë,
Dua dritën që nuk më humbet në rrugë.
Dua ajër që s’ka frikë brenda,
duke rënë mbi lëkurë si bekim i pastër.
Ik… se nuk dua ta jetoj një botë pa horizont,
Një natë që përtyp dritën dhe s’e kthen më mbrapsht.
V.
Kur të ikësh,
Dua të mbetet vetëm qetësia,
Qetësi e butë që shtrihet si fletë mbi shtëpi.
Dua të dëgjoj përsëri fëmijët të qeshin në rrugë,
Qentë të lehin lehtë si dikur,
Gjelat të këndojnë pa dridhje.
Dua që era të vijë përsëri me ritmin e vet,
Të më përshëndesë me dorë të padukshme,
Të më tregojë se gjithçka ishte veç një natë e lodhur.
Unë,
Prej dritares sime,
Të mund t’i shoh përsëri malet si duar që mbajnë qiellin,
Fushat si shtrat i paqtë i jetës,
Rrugët si damarë të gjallë të botës sime.
