TË RIGJEJ SËRISH
Në buzët e etura më deh një puthje,
plot lëngje frutash nga vjeshta e shkuar,
puhi më bëhet pëshpërima jote,
drithërimë më mblidhet në kraharuar.
Më humbesh,
largohesh me gjethet vjeshtake,
kërkoj mes drurësh, fryt i mjaltosur,
mollë e ndaluar, të kafshoj e etur,
prej hirit ngrihesh, ndjenjë e pasosur.
Më ndizen kujtimet e shpirtit, më digjen,
kërkoj mes tyre pranë zemrës të ngjis,
më ikën, më shuhesh me dritën e agimit,
në rrënoja kujtimesh të rigjej sërish.
