Në mes të natyrës, një liqen qetësor,
Si pasqyrë e qiellit, me një dritë të artë.
Paqja e tij flet, me çdo valë të lehtë,
Një botë reflektimi, një prehje e thellë.
Gjethet rreth e rrotull, si arka të gjelbra,
Nën diellin e “ngrohtë”, mbulojnë sipërfaqen.
Peshqit që notojnë, me lëvizje të buta,
Kjo qetësi magjike, na fton të dëgjojmë.
Një erë e lehtë, sjell aromën e natyrës,
Dhe zërin e zogjve, që këndojnë një këngë.
Në harmonj jetojnë, një mister në vete,
Liqeni na thotë shumë, bështirë të reflektojmë!
O paqyrë liqeni, me thellësi të pafund,
Më mëso të shoh, bukurinë e çdo gjëje!
Në çdo reflektim, një pasqyrë e shpirtit,
Më ndihmo të gjej, paqen brenda meje!
Kur nata zbret, me yjet që shkëlqejnë,
Liqeni shndrit, si një thesar i fshehur.
Në këtë vend të qetë, ndjej një lidhje të fortë,
Me natyrën, me veten, në paqen e saj të thellë.
