Fjalët ngren erë, shkunden gjethet
Që dobët mbaheshin pas degëve,
Zbuluar mbetën, gjymtyrë thatime të shpirtit,
Që njëri-tjetrit s’do të donim t’ia tregonim…
Sytë nuk harrojnë dot ç’kanë parë
Dhe zemra s’kapërdin dot shumë gjëra,
Dhe kur era të bjerë, s’do na lejojë kujtesa,
Prapë t’i mbulojmë me gjethe të tjera…
