Kam dashur qëmoti të derdh vargje
Se për dikë s’ pritet kohë, e s’ ka rradhë
Mbrëmë dikush nga Lart ! – Zgjohu më tha !
Iku mesnata e mëngjesi fillon të zbardhë !
Se në mesnatë, yjet shkëlqejnë qiellin
Hëna ndriçon e zverdhon tokën
Engjëjt nisen e zbresin nga Lart !
Ec thonë…! – Mos e tund kokën !
Se për miqtë ke, detyrë dhe obligim
Ato të mbushin me muzë e frymëzim
Ndaj mos u kurse në bojë e shkrim !
Nganjëherë pena kërkon dhe reflektim !
Reflektim…! – Jo ç’ t’u vijë për mbarë
Por të shprehet ndjenjë e sinqertë
Siç e kërkon i tyre respekt !
Siç e meriton miqësi e vërtetë !
Ndaj sot do të shpalos në varg
Pa kursyer shpirtin tim të dlirë
Për ju mikesha e miq fisnikë
Që penen time, asnjë çast se latë të ngrirë !
Për vlerën, që më dhatë të ndjehem poet
Në mendje e zemër u kam ditë natë
Pa reshtur do t’u përcjell shëndet e mirënjohje
Ndjej…! – Kjo është më e bukura uratë !
Por sinqerisht..! – S’ ndjehem mirë me emrin poet
Sido të thoni, vargshkronjës e quaj veten përherë
Poet është paksa, emër i veçuar dhe i lartë
Dhe se ngarkoj veten, në tej mbivlerë !
E ndjej shpirtërisht, kohën tuaj të çmuar
S’ thonë kot, koha është flori
Ndaj përulem me respekt, sejcilit prej jush
Për kohën e motivimin me çiltërsi !
Kam thënë dhe e them me plot bindje
Me ndjenjë të thellë e tepër sinqeritet
Jeni Ju.., mikesha e miq që jepni vlerë
JU jeni…! – Mbreti përmbi Mbret !
