Po deshe që ta mundësh pendimin
Meri këto vargje, shtërngoi fortë
Munde me to dhëmbjen dhe dëshpërimin
Jan të dala nga shpirti, jan ndjenja plotë
Lëri inatet të mbushura helm e smirë
Lëre lotin që dikur shkrinte gurë
Tani në çdo pikë të tyre lule kan mbirë
Ka ngelë vetëm një narcis që nuk mbiu kurrë
Lëri dhimbjet që mund t’i ketë veq njeriu
Si në netët gjysëm hëne ashtu edhe hënëplotë
Zbute një zemër të vobekët, siq zbut tokën shiu
Mjafton një buzëqeshje, një fjalë,pa lotë.
